Rio de Janeiro, Paraty, Sao Paulo & Florianopolis

Na een weekje Buenos Aires te leren kennen was het tijd om door te gaan naar die andere beroemde Zuid-Amerikaanse stad: Rio de Janeiro, de stad van de samba. Hier trof ik Manon aan, die nog een beetje in shock was dat ze nu dan eindelijk in Brazilië was. Voor mij was het natuurlijk ook erg leuk om Manon weer te zien en om samen met haar te beginnen aan het laatste deel van het Zuid-Amerikaanse avontuur.

Zoals het hoort begonnen we de dag met een wandeling over de Copacabana met hier en daar een cocktail, terwijl we de hele tijd het gelijknamige liedje van Barry Manilow in ons hoofd hadden. Overal op het strand en over de boulevard waren mensen aan het voetballen, volleyballen, hardlopen, fietsen, skateboarden of skeeleren. Het voelde precies zo aan als we het ons hadden voorgesteld, en de verwachtingen waren natuurlijk hoog. De eerste paar avonden hebben we het bruisende uitgaansleven in Rio behoorlijk goed verkend. Overal waar we kwamen waren mensen enorm uitbundig aan het dansen op de samba. Het toppunt was misschien wel Rio Scenario, een grote authentieke sambatent in de wijk Lapa. Dit was echt een exclusief avondje uit, waar ook verrassend veel locals op af kwamen. Het gebouw zelf was prachtig en bestond uit drie luxe ingerichte verdiepingen, waarbij er op de eerste en tweede verdieping een stuk vloer is weggelaten zodat je ook vanaf boven de liveband op de begane grond kon aanschouwen. Zowel het gebouw als de dresscode waren redelijk sjiek, maar zodra de muziek begon te spelen was de sfeer erg losjes en informeel. Waar men in Nederland vaak even de kat uit de boom kijkt als het om dansen gaat begonnen de Brazilianen bij de eerste hint van muziek vol passie en vreugde op de muziek te bewegen. Het mooie was de diversiteit van het publiek: er stonden oude gelukkige grijze stelletjes de dansen, maar ook jonge vrijgezelle schaars geklede dames. Gezamenlijk zorgde dat voor een erg leuke sfeer, waarbij het makkelijk was om de gastvrije locals te ontmoeten. Überhaupt zijn we in Rio eigenlijk alleen maar enorm vriendelijke mensen tegengekomen, waarvan een aantal ons soms zelfs op sleeptouw hebben genomen om de leuke plekjes in de stad te zien.

Op dit moment is de Copa America in Brazilië bezig, het Zuid-Amerikaanse equivalent van het EK voetbal. We gingen er een beetje vanuit dat elke wedstrijd van Brazilië in het hele land vol passie werd beleefd, met enorm veel feest als Brazilië zou winnen. Daarom gingen we vol goede moed, en flink overdressed in onze nieuwe Braziliaanse voetbalshirtjes naar de kroeg in de veronderstelling dat iedereen er zo bij zou lopen. Niets was minder waar; na een paar Brazilianen er over te hebben gesproken bleek dat de interesse in het nationale team sinds de 7-1 nederlaag tegen Duitsland op het WK vorig jaar drastisch was afgenomen. Het toernooi leefde dus totaal niet en bovendien werd Brazilië in de kwartfinales al uitgeschakeld door Paraguay.

In Rio hebben we nog twee keer een fietstochtje gemaakt, om op z'n oer-Hollands de stad te verkennen. De eerste keer was niet zo'n groot succes, omdat het 10 minuten na ons vertrek begon te regenen en niet meer ophield. De volgende dag was het weer echter beter, wat ons de kans gaf om een dagje rondom een groot meer in de stad te fietsen.

Verder hebben we tijdens ons verblijf in Rio nog een dagtochtje naar Ilha Grande gemaakt, een prachtig eiland vlakbij Rio. Met een boot voeren we naar een paar verschillende plekjes van het eiland. Het uitzicht hier was om van te dromen: prachtig helder blauwgroen water waarin je met een snorkelset honderden vissen kon zien zwemmen, grote palmbomen en een soort halve jungle iets meer landinwaarts, een strakblauwe lucht met een heerlijk zonnetje. Dit was duidelijk een van de redenen dat ik naar Brazilië ben gekomen, na de winterse temperaturen in het zuiden. Dat, in combinatie met af en toe een caipirinha (inmiddels ons favoriete drankje in Brazilië), zorgde voor een belachelijk chille dag.

Uiteraard hebben we in Rio ook het Corcovado, het bekende grote beeld van Jezus dat vanaf een hoge berg over de stad uitkijkt, bezocht. Eenmaal boven kregen we pas een beeld van hoe immens groot dat beeld daadwerkelijk is. Toch vonden Manon en ik het uitzicht van de top van de berg veel indrukwekkender dan het beeld zelf. Bovendien was het oppervlak rondom het beeld zo vol met toeristen dat we het redelijk snel voor gezien hielden.

Op onze laatste dag in Rio zijn we nog naar Rocinha, een van de grootste Favela's van Zuid-Amerika ingegaan met een gids. Aan de ene kant was het indrukwekkend om te zien, maar we liepen er ook met een bepaalde gêne rond, omdat het voor ons echt een soort toeristische attractie was.

Na ruim een week in Rio te zijn geweest hadden we ook wel weer zin om onze reis voort te zetten. Paraty was de volgende bestemming, een klein havenstadje met een erg mooie omgeving. Na de drukte in Rio was dit pittoreske, rustgevende stadje precies waar we behoefte aan hadden. Het historisch centrum was autovrij en bestond uit leuke witte huisjes, met kleurrijke accenten. De eerste avond belandden we bij toeval in het leukste kroegje waar we tot nu toe in Brazilië zijn geweest. Er speelde een leuk live bandje met wat rustige sambamuziek. Zelfs op deze rustige muziek stond iedereen om de beurt op om te gaan dansen. Vanaf ons tafeltje waren we de hele avond een beetje aan het kijken naar wat er om ons heen gebeurde. De samenstelling van de gasten in de kroeg was zo apart dat we ons hier de hele avond mee konden vermaken. Zo was er een oude kerel die overduidelijk drie (!) escortdames had meegenomen voor de avond, die alledrie hun best deden om zijn aandacht te krijgen. Aan een andere tafel zat een gezette vrouw van achter in de 50 continu met een jonge man die zo in een modetijdschrift had kunnen staan te zoenen en te dansen. Manon en ik waren er dan ook van overtuigd dat ook deze vrouw voor bepaalde diensten moest betalen aan het einde van de avond. Aan een ander tafeltje lag een meisje met een kort pittig kapsel de hele avond met haar hoofd tegen de muur te slapen, terwijl haar vriendinnen nog vrolijk aan de cocktails zaten. Weer aan een andere tafel was een man die een drankje teveel op had, die de subtiele afwijzende hints van zijn date niet begreep. Wat later op de avond kwamen er een aantal straatmuzikanten langs de kroeg gelopen die prompt naar binnen liepen en mee begonnen te spelen met de liveband. Een van hen had zijn dreadlocks zo in een doek gewikkeld dat het leek of hij een ananas op zijn hoofd had, een ander van dat groepje had een rode kaboutermuts opgezet. Een bizar tafereel dus, maar de gezelligheid was er niet minder om. De dag erna gingen we uiteraard weer naar hetzelfde barretje en ook toen was het weer raak. Een hoop van dezelfde mensen waren er weer, maar dit keer was er ook nog een vrouw die elke keer dat we even niet keken onze fles wijn wilde stelen. Raar volk die Brazilianen, maar wel erg leuk.

Paraty wordt omringd door tientallen eilandjes met heerlijke stranden. Ook hier hebben we daarom een lekker boottochtje gemaakt, waarbij we lekker op de strandjes konden chillen en in de zee konden zwemmen. Het was uiteindelijk redelijk vergelijkbaar met Ilha Grande, waar we eerder zijn geweest. Ik zal er dus niet te ver over uitweiden, maar het was te chill om niet te noemen.

Na een paar dagen tot rust te zijn gekomen in het rustgevende Paraty gingen we weer op weg naar de op twee na grootste stad ter wereld: Sao Paulo. Deze stad, die bekend staat om haar wolkenkrabbers, uitgaansleven en duizenden restaurantjes maakte een erg positieve indruk op ons. In Vila Madalena, het wijkje waar wij zaten, was het dag en nacht erg druk op alle terrasjes met mensen die de gezelligheid opzochten. De stad heeft in veel opzichten best veel weg van New York. Zo lijkt Avenida Paulista erg veel op Times Square, is er een groot park dat doet denken aan Central Park en de wolkenkrabbers helpen natuurlijk ook mee. Ook de woonwijken waar we langs zijn gekomen komen overeen met de Amerikaanse stijl. Het is niet bepaald een stad met de meeste dagactiviteiten, maar de sfeer in de stad is wel erg gezellig. We hadden er geen geweldige verhalen over gehoord, maar we hebben het er toch erg naar onze zin gehad.

Op dit moment zitten we in Florianopolis, een verrassend grote stad op een groot eiland dat vlak aan het vaste land ligt. Tijdens ons verblijf hier zijn we erg sportief bezig geweest met flinke wandeltochten langs een prachtig groot meer in het midden van de stad en door een bos bergop om uiteindelijk bij een wederom prachtig strand te komen. Het schijnt dat de stad in de Braziliaanse zomer (december tot februari) overloopt van de toeristen en dat ook de lokale bevolking er dagelijks zowel overdag als in de avond op uittrekt, maar dat is nu helaas niet het geval. Wat dat betreft zijn de Brazilianen allemaal heel erg aardig, maar oorlogen ga je er niet mee winnen. Waar wij in Nederland zelfs als het vriest in de winter onze weg naar de kroeg weten te vinden, is het in de ogen van de gemiddelde Braziliaan onder de 20 graden te koud om voor je plezier de deur uit te gaan. Een beetje jammer dus, al heb ik begrepen dat 20 graden voor Nederlandse begrippen tegenwoordig ook maar koud is. In ieder geval: weinig mensen op straat dus, maar daardoor hebben we wel echt van de natuur kunnen genieten.

Dit is voorlopig even onze laatste plek bij de zee, vanaf nu gaan we steeds verder landinwaarts richting de beroemde Iguazu watervallen en de jungle van Pantanal. Dat is eigenlijk waar Manon en ik allebei het meeste naar uit hebben gekeken in Brazilië, dus op naar het volgende hoofdstuk.