Valparaiso, Santiago en Torres del Paine

Onderweg naar de kou in het zuiden van Patagonië zijn Jan, Joris en ik nog op twee plekken gestopt: Valparaiso en Santiago. Valparaiso is een Chileense havenstad die haar glorietijden kende in de 19de eeuw, toen het de meest welvarende stad van Zuid-Amerika was. Dit kwam door haar gunstige ligging: handelsroutes naar de goudkust van Noord-Amerika gingen allemaal via Valparaiso. Door de opening van het Panamakanaal werd dit pittoreske stadje echter overbodig als grote havenstad. Wel is het nog steeds een verrassend leuke stad om te bezoeken, omdat elk huisje een andere kleur heeft en het bovendien barst van de prachtige graffiti-tekeningen. Tegenwoordig wordt het ook wel de hoofdstad van de graffiti genoemd. Hierbij moet je niet denken aan de lelijke teksten die vaak in Nederland op de muren staan, maar aan prachtige muurschilderingen die met erg veel artistiek talent zijn gemaakt. We hebben ons hier dan ook goed vermaakt.

In Santiago kregen we al snel het gevoel dat we in een mooie, moderne, goed verzorgde en bruisende stad waren beland. Heel veel tijd hadden we echter niet, dus is het gebleven bij een kleine wandeling en een nachtelijk uitstapje naar de karaokebar, waar onze Spaanse alterego's Juan, Julio en Enrique de show stalen. Na nog een dagje niksen was het dan tijd voor Jan en mij om voorlopig afscheid van elkaar te nemen en onze eigen weg te gaan.

Na een dagje reizen en een dagje dingen regelen gingen Joris en ik dan eindelijk beginnen aan de tocht waar we al zo lang naar uit keken. Na onderweg zowel meerdere backpackers te zijn tegengekomen die ons voor gek verklaarden dat we in de winter naar dit park gaan, als mensen die er erg goede verhalen over hadden gehoord konden we dan eindelijk voor ons zelf gaan bepalen of dit een verstandige keuze was.
In de bus richting het park kwamen we er direct achter hoe het stond met de populariteit van Torres del Paine Parque Nacional in de winter: er zat slechts één iemand anders met backpack in de bus. De rest van de passagiers deed de 1-daagste tour, waarbij het busje hen langs enkele mooie plekken in het park bracht. Onderweg naar het beginpunt stopte het busje al een paar keer, zodat we naar de prachtige bergen en meren van het park konden kijken. De bergen en meren die we nog van dichterbij zouden gaan zien. Bovendien zagen we direct al een groepje van een stuk of 7 condors boven ons vliegen, dat zie je ook niet elke dag. Het deel van de route waar we eigenlijk wilden beginnen was die dag helaas afgesloten door het slechte weer, dus moesten we de route met wat tijdsverlies vanaf een ander punt beginnen. Op deze manier zouden we het afgesloten gedeelte toch kunnen zien op de laatste dag (mits het weer dan wel goed was), maar moesten we dus wel ergens wat tijd inhalen.

Na kennis te hebben gemaakt met Jeffrey, de Canadese backpacker in de bus, konden we dan met z'n drieën beginnen aan onze vijfdaagse W-trek in Torres del Paine. De eerste dag waaide het belachelijk hard en liepen we vrijwel alleen door een open grasveld, waardoor we soms letterlijk niet vooruit kwamen. Na de hele dag te hebben gezwoegd kwamen we bij het mooiste meer aan wat ik ooit heb gezien, Lago Pehoe. Het water was zo lichtblauw dat het bijna licht gaf en de bergen eromheen zagen er enorm indrukwekkend uit. Ertussenin waren er nog een hoop groene bosjes, wat het kleurcontrast nog extra mooi maakte. Gelukkig was de eerste camping ook eindelijk in zicht, want de harde wind had inmiddels zijn tol geëist op onze benen. Na onze tent te hebben opgezet en snel een maaltijd te hebben gekookt begonnen we aan onze eerste Patagonische winternacht. Het waaide nog steeds behoorlijk, dus je hoorde de windvlagen steeds langs de tent komen. De tent was echter redelijk winddicht en qua kleding waren we voorbereid op de kou, dus dit viel allemaal reuze mee.

De tweede dag konden we onze tent en backpacks gelukkig achterlaten, omdat we 's avonds op dezelfde plek zouden terugkeren. Gelukkig was ook de wind iets meer gaan liggen, waardoor Joris, Jeffrey en ik voorspoedig begonnen aan onze wandeling. Langs een groot helder donkerblauw meer kwamen we steeds meer terecht in een bos wat sterk deed denken aan de weg naar Mordor, dus de theme song van The Lord of the Rings bleef de hele dag in mijn hoofd hangen. Langzaam maar zeker konden we het eindpunt vanaf bepaalde heuveltjes dichterbij zien komen. Aan het einde van het pad lag namelijk een gigantische gletsjer, waarvan wij slechts het begin konden zien. Deze enorme massa van blauwe ijsschotsen was bijzonder indrukwekkend, omdat hij verder strekte dan je met het blote oog kon zien. Dichtbij de gletsjer waaide het zo hard dat je met je volle gewicht voorover kon leunen zonder op de grond te vallen. De wind hield je perfect in evenwicht. Helaas konden we niet over de gletsjer lopen, omdat we daar nog vier uur extra voor nodig zouden hebben. Door het omgegooide schema op de eerste dag hadden we bovendien een redelijk strak tijdschema. Na de gletsjer een tijdje op ons te hebben laten inwerken begonnen we daarom maar aan de weg terug naar de camping.

Inmiddels hadden we besloten om de verloren tijd op de derde dag goed te maken, waardoor we liefst elf uur moesten klimmen en dalen. We vertrokken dan ook rond 7 uur 's ochtends, wat betekende dat we anderhalf uur in het donker moesten lopen. Met onze zaklampen bij de hand bleek dit echter niet zo'n probleem. Tijdens deze dag baanden we ons steeds verder een weg door een vallei tussen de meest groteske bergen van het park, Las Torres. Het gebergte bestaat uit 3 bergen die naast elkaar liggen, waarvan de twee buitenste echt belachelijk groot en breed zijn. Het gedeelte in het midden is echter wat het zo mooi maakt: drie dunne, spitse bergtoppen die verticaal de grond uitkomen, prijken boven alles uit. Deze binnenste bergen zijn zo steil dat er op de toppen nauwelijks sneeuw ligt. De rest van het gebergte is wel bezaaid met maagdelijk witte sneeuw. Een grote rivier en tientallen watervallen brengen het ijswater dat van de bergen afkomstig is naar het lichtblauwe meer. Vanaf een afstandje zagen we al verschillende lawines van de robuuste bergen naar beneden donderen. De bergen zagen er echt enorm groot, sterk en onheilspellend uit. Naarmate we dichter bij de bergen kwamen voelde ik me steeds kleiner worden, en het avontuur steeds groter. Door langs de rivier op te lopen kwamen we steeds hoger, totdat we uiteindelijk hoog in de bergen tussen de sneeuw terecht waren gekomen. Eenmaal in de sneeuw kwamen we redelijk snel bij de eerste mirador (uitzichtpunt), die een mooi uitzicht gaf op de immense bergen. Dit was prachtig om te zien, al was het helaas wel redelijk bewolkt. De laatste mirador was helaas afgesloten, maar waarschijnlijk hadden we daar niet veel meer kunnen zien. Op het moment dat we weer naar beneden gingen kregen we toch nog even op het perfecte moment een gat in de wolken te zien, waardoor de zon de bergtoppen kon belichten. Na een lange tocht naar beneden kwamen we uiteindelijk bij onze slaapplek aan: een refuge, wat eigenlijk alleen in de zomer open is. Gelukkig was hier echter een enorme baas aan het werk in deze gesloten herberg, die ons gratis gebruik liet maken van de keuken, woonkamer en bedden. We mochten dus een nachtje in een heerlijk bedje slapen.

De vierde dag was redelijk pittig. Door de klap die je bij elke stap maakt bij het afdalen had ik wat last van mijn knieën gekregen, waardoor de dag iets moeizamer begon. We liepen een groot deel van de dag langs hetzelfde lichtblauwe meer waar we de eerste nacht hadden geslapen, wat er nu om de een of andere reden nog mooier uit zag dan de eerste dag. Doordat het deze dag volledig windstil was, zag het landschap er volmaakt kalm uit. Geen rimpeltje in het water en geen geritsel van de struikjes rondom het meer. Volledige rust. Na een lange dag lopen kwamen we uiteindelijk redelijk vermoeid aan bij de laatste camping voor de top van de berg. Hier kampeerden we, zodat we de volgende ochtend de bergpas op konden die de eerste dag gesloten was. Dit zou het hoogtepunt van het park moeten zijn, dus het was enorm hopen op een heldere ochtend.

Na een koude nacht begonnen we voor het eerste licht onze tocht naar boven. Ik merkte direct dat mijn knieën niet van harte meewerkten. Als echte Nijmegenaar had ik natuurlijk kunnen weten dat een vierdaagse wandeltocht voldoende is, maar er moest maar gebikkeld worden. Naarmate we hoger kwamen merkten we steeds beter waarom deze paden gevaarlijk kunnen zijn als het sneeuwt. De meeste sneeuw kwam slechts tot op onze enkels, maar zo nu en dan stapten we bijna tot aan onze heupen in de sneeuw. Het gebrek aan vermogen om het oneven pad onder je in te schatten kan op een steile berg natuurlijk redelijk link zijn. Gelukkig konden wij de berg beklimmen onder betere omstandigheden. Na een uur door de sneeuw te hebben gezwoegd kwamen we dan eindelijk bij het hoogtepunt van het park aan, aan de voet van de o zo steile Las Torres. Badend in de rode gloed van de zonsopgang begonnen daar de puntige bergen. Aan de voet van deze bergtoppen lag een meer, waarin de reflectie van de bergen net zo scherp was als de bergen zelf. Dit aanzicht was oprecht misschien wel het mooiste stukje natuur dat ik ooit heb gezien. Aan de ene kant waren de bergen hard en kil, maar toch droop de elegantie er van af door de opkomende zon, de weerspiegeling in het meer en de kleurverschillen op de berg. Dit maakte het echt een perfect plaatje. We hadden erg veel geluk met deze prachtige heldere ochtend. Vandaar dat we ongemerkt iets te lang bleven hangen, waardoor we inmiddels bijna een half uur achter lagen open schema. We moesten dus nog even flink bikkelen om op tijd weer aan de rand van het park te komen, waar de bus ons zou oppikken. Uiteindelijk bleek het allemaal mee te vallen, dus zaten we ruim op tijd op de bus te wachten, die ons terug bracht naar Puerto Natales.

In vrijwel alle reisboekjes staat dat Torres del Paine het mooiste nationale park van Zuid-Amerika is. Natuurlijk ben ik nog lang niet in alle nationale parken geweest, maar ik weet wel dat het erg moeilijk wordt om dit te overtreffen. De diversiteit aan unieke landschappen binnen dit park is ongekend. Er zijn gigantische meren die zo helder zijn dat ze fel lichtblauw van kleur zijn en worden omringd door bergen en groene struiken. Er zijn woest uitziende bergen die bedekt zijn met sneeuw, maar ook bergen met een bepaalde elegantie. Er zijn tientallen watervallen en riviertjes, kale bossen en een immense blauw met witte gletsjer. Vaak lijkt het alsof je rondloopt in een met photoshop bewerkte panoramafoto. De afstanden zijn redelijk pittig, maar wel goed te doen. Het mooie aan Torres del Paine in de winter is bovendien dat het er echt uitgestorven is. Het aantal toeristen dat we onderweg zijn tegengekomen is op twee handen te tellen, waardoor je nog veel meer echt in de natuur bent. We hebben weliswaar redelijk geluk gehad met het weer, maar ik kan Patagonië in de winter aan iedereen aanraden. Torres del Paine was echt een fantastische ervaring.

Gelukkig is het hoofdstuk Patagonië nog niet afgelopen. Morgen vertrekken we naar El Calafate, waar we een andere bekende gletsjer gaan bezoeken (nu willen we er wel op lopen). Vervolgens nog naar El Chalten, waar ook een prachtig park schijnt te zijn en dan nog naar Futaleufu, waar Jan zijn vaardigheden op de boerderij aan het oefenen is.