Argentina

Na ons avontuur in Torres del Paine zetten Joris en ik ons avontuur voort aan de andere kant van de grens, nu dus op Argentijns grondgebied. In El Calafate merkten we gelijk dat het hier een stuk duurder was dan in Chili. Met name busmaatschappijen waren veel prijziger, wat als backpacker natuurlijk slecht uitkomt. De dag nadat we aankwamen zijn we naar de enige gletsjer ter wereld gegaan, die nog steeds groeit: Glacier Perito Moreno. Met een bus werden we tot op een paar meter voor de gletsjer gebracht, wat na ons gebikkel in Chili toch een beetje als valsspelen aanvoelde. Aan de andere kant was het natuurlijk ook wel een keertje lekker om de benen even wat rust te geven. Aangekomen bij de gletsjer zagen we dat hij enorm was, en het zag er echt prachtig uit. De witte gletsjermuren komen tot ongeveer 60 meter hoogte en strekten zich tot diep in het gebergte dat in de verte lag. Het onheilspellende gekraak van het bewegende ijs galmde overal. Tegenover de gletsjer, op de berg waar wij stonden, was een soort van verhoogd pad op palen gebouwd zodat je erg comfortabel rondom de hele gletsjer kon lopen. Iets te comfortabel eigenlijk. Het deed ergens een beetje denken alsof je in de Efteling voor een achtbaan in de rij stond, wat wel een klein beetje afdeed aan de magie van de gletsjer. De hele dag waren we natuurlijk toch wel een beetje aan het hopen dat er een flinke ijsschots af zou breken en in het water zou vallen. Dit liet erg lang op zich wachten, maar gedurende de dag begon de zon steeds lekkerder door te komen. Dit had natuurlijk effect op het ijs, waardoor we vlak voor we weggingen in een tijdsbestek van 20 minuten nog een stuk of 4 flinke ijsblokken in het water zagen donderen. Aan de klap die de ijsblokken op het water maakten merkte je pas echt hoe groot en zwaar ze waren. Met een flinke dreun zorgden de ijsschotsen voor een paar flinke golven toen ze het wateroppervlak raakten. Toch fijn dat er nog een stukje gletsjer kapot is gegaan!

Diezelfde avond nog pakten we de bus naar El Chalten, een dorpje in Patagonië dat bekend staat om zijn prachtige omgeving. Na onze vijfdaagse tour van een paar dagen eerder besloten we om het hier gewoon bij een eendaagse wandeltocht te houden, naar de in Patagonië bekende berg Monte Fitz Roy. In het redelijke donker begonnen we 's ochtends aan onze hike in het nationale park, wat deed denken aan het park dat we de week ervoor hadden bezocht. Na ongeveer 2 uur door een bos te hebben gelopen, waarbij we weer een gletsjer passeerden (nu is het voorlopig ook wel mooi geweest met de gletsjers), belandden we aan de voet van de berg. Toen we aan het pad omhoog begonnen kwamen we al snel de eerste sneeuw tegen, die hier nog onschuldig laag op het pad lag. Naarmate we hoger kwamen werd het pak met verse sneeuw, dat blijkbaar die nacht gevallen was, dikker en dikker. We hadden nog het geluk dat er twee mensen waren die ons voor waren geweest, waardoor we door middel van hun voetsporen het pad eenvoudig konden vinden. Op deze voetsporen na was de dikke laag sneeuw nog helemaal onaangetast, wat wel iets magisch had. Hoe meer we omhoog gingen, hoe dikker de sneeuw werd en hoe moeilijker het werd om te lopen. Na ongeveer een uur klimmen kwam de sneeuw ongeveer tot onze heupen, maar we vonden het eigenlijk alleen maar vet dat we deze tocht door de sneeuwmassa aan het doen waren. Na ongeveer anderhalf uur omhoog lopen kwamen we dan eindelijk bij de top. Net zoals op de laatste dag van Torres del Paine lag hier een meertje aan de voet van de Monte Fitz Roy, al was het meer dit keer flink bevroren. Helaas was het hoogste puntje van de berg onzichtbaar door de wolken die ervoor zwermden. Alsnog was het natuurlijk erg mooi om te zien, maar het was leuk geweest om de volledige berg te zien. Na even te lunchen zo hoog op de berg constateerden we dat het te koud was om nog heel veel langer te blijven zitten, dus begonnen we aan de terugtocht naar het dorpje.

De volgende ochtend vertrokken we vroeg met de bus, onderweg naar Futaleufu. Daar was het plan om Jan weer te treffen en wat dingen in de regio te doen. Al liftend pikten we daar onze verloren kameraad op en gingen met z'n drieën naar een stadje in de buurt: Bariloche. Deze plek staat met name bekend als ski-oord, maar ook raften, kajakken en skydiven zijn hier populaire activiteiten. Vol goede moed gingen we dan ook naar onze laatste bestemming in Patagonië, maar helaas kwamen we er al snel achter dat we er totaal op het verkeerde moment van het jaar waren. De skipistes gingen pas over 2 maanden open, het seizoen om te raften en te kajakken was al even voorbij en omdat het alleen maar regende was skydiven ook geen optie. We hebben dan ook voornamelijk een beetje door het stadje gelopen en in het hostel gechilld, wat op zich ook wel even lekker rustig was. Het stadje zag er wel echt leuk uit en ligt aan een groot meer. Vanwege de huizen die met veel hout en verschillende kleuren zijn gebouwd en natuurlijk de bergachtige omgeving staat Bariloche bekend als klein-Zwitserland. De laatste dag in Bariloche hebben we nog wel een wandeling gemaakt, maar door de mist zagen we erg weinig van het uitzicht. Snel door maar Buenos Aires dan maar. Jan ging weer terug naar zijn boerderij in Chili, Joris wilde liftend naar Buenos Aires, en hoewel ik dat graag ook had gedaan had ik niet meer zoveel tijd in Argentinië. Ik wilde dus liever niet het risico lopen dat ik maar twee dagen had om Buenos Aires te zien.

Op Buenos Aires werd ik gelijk verliefd. Wat een stad. Er zijn wel wat leuke wijkjes en mooie plekken om overdag doorheen te lopen, maar het draait hier toch vooral om het nachtleven. De stad is doordrenkt met haar grote liefde: el tango. Op mijn eerste avond moest ik er al gelijk aan geloven toen ik in het hostel een gratis tangoles werd ingesleurd. Het duurde maar een half uurtje, maar toch was het genoeg om in ieder geval de simpelste basispasjes onder de knie te krijgen. Dit was echter slechts een klein voorproefje voor wat me later in de week te wachten stond. Twee dagen later heb ik me namelijk samen met wat mensen uit het hostel ingeschreven voor een soort tango-arrangement bij een tangoclub. Het begon met een uurtje tangoles, dit keer van een echte pro. Helaas waren dit weer net wat andere pasjes dan wat ik al had geleerd, dus ik had er weinig voordeel van. Toch kregen we aan het einde van de les allemaal een diploma voor beginnende tangodansers. Die komt dus mooi boven mijn bed te hangen als ik terug ben, naast mijn "I'm a Death Road Survivor" T-shirt. Na dat uurtje vond ik het ook wel mooi geweest, en verplaatsten we ons naar de zaal waar ze dagelijks tangoshows geven. Hier kregen we een driegangenmenu voorgeschoteld, wat allemaal bij het arrangement hoorde. Het was echt alsof ik in een film beland was, waarbij alle stereotypen op een heerlijke manier naar voren kwamen. We zaten daar aan tafel, onze glazen gevuld met heerlijke rode wijn uit Mendoza, op onze borden een Argentijnse steak die het lichaamsgewicht van een pasgeboren baby evenaarde, en op het podium een tangotoneelstuk. Precies wat je hoopt als je naar Buenos Aires gaat. Het stuk speelde zich af in het begin van de twintigste eeuw, waarbij drie behoorlijk gladde Argentijnen hun meisjes probeerden te veroveren met hun dansmoves. Dit alles werd begeleid met livemuziek, waarbij een soort van Argentijnse Frank Sinatra alles aan elkaar zong en praatte. Ik ben natuurlijk niet erg thuis in de danswereld, maar ik kan wel zeggen dat die mensen daar echt belachelijk goed konden dansen. Hoe snel en vloeiend die mensen op de muziek kunnen bewegen was echt heel erg leuk om te zien. De drie dansers en danseressen gebruikten niet alleen het podium, maar dansten ook door de zaal en na een tijdje werd het zelfs interactief met het publiek. Een van de danseressen besloot een nietsvermoedende jongen uit het publiek mee het podium op te nemen voor een korte dans. Drie keer raden wie. Inderdaad, yours truly stond daar op het podium met zijn net geleerde (en gediplomeerde) tangoskills. Gelukkig kon die chick natuurlijk enorm goed dansen, waardoor het volgens mij niet eens echt opviel dat ik geen flauw idee had wat ik moest doen. Als onderdeel van de show kreeg ik vervolgens drie boze latino's tegenover me die me kwalijk namen dat ik hun meisje had afgepakt. Ik kon ternauwernood ontsnappen en terug sneaken naar mijn steak en de rode wijn. De show ging nog een hele tijd door, maar gelukkig werd ik voor het restant met rust gelaten. Genoeg tango voor één avond.

Behalve de tango word er nog op heel veel andere, vaak iets minder stijlvolle manieren gedanst tijdens het bruisende uitgaansleven van de stad. Er zijn tientallen leuke barretjes en clubs te vinden, waarvan het merendeel zich in de wijk Palermo bevindt. De meeste nachtclubs in Buenos Aires gaan vrijwel elke avond door tot een uur of 10 in de ochtend, wat toch wel een behoorlijk contrast was met de afgelopen 3 weken in Patagonië. Ik zat ook in een hostel waar elke dag wel meerdere dingen te doen zijn. Voor overdag zijn er vaak georganiseerde wandel- en fietstochten en voor 's avonds vaak barbecues, tangolessen en feestjes.

Verder ben ik net buiten Buenos Aires, gewoon omdat het kon, een dagje gaan skydiven. Dat was echt een hele vette ervaring. Op de weg erheen en zelfs in het gammele vliegtuigje dat me omhoog bracht voelde ik nog totaal geen zenuwen of angst. Pas toen de instructeur de deur van het vliegtuig opende drong pas het besef tot me door hoe raar het eigenlijk is om uit een vliegtuig te springen. Op dat moment kneep ik 'm toch stiekem wel even moet ik zeggen. Eerst moest ik met mijn benen uit het vliegtuig, waarna je er steeds verder uit moet. Op een bepaald moment had ik zelf geen contact meer met het vliegtuig, maar hing ik alleen nog vast aan mijn instructeur. Terwijl ik daar hing wenste de instructeur me nog even op zijn dooie gemakje veel plezier en daarna liet ook hij het vliegtuig los. De adrenaline gierde direct door me heen, en na een paar seconden schreeuwen was ik over de eerste schrik heen en besefte ik me hoe vet deze ervaring eigenlijk wel niet was. De vrije val duurde zo'n 45 seconden, waarna de parachute open ging. Pas toen kon ik me echt focussen op het landschap, wat er wel leuk uit zag met wat bosjes en wat meertjes hier en daar. Na nog een paar cirkels te hebben gedraaid daalden we steeds verder en maakten we ons op voor de landing, die verrassend soepel was. Al met al echt een hele zieke ervaring, ik ben erg blij dat ik dit een keer heb kunnen doen.

Vandaag vertrek ik weer uit Buenos Aires en pak ik het vliegtuig naar de stad van de samba en de Copacabana: Rio de Janeiro. Daar tref ik Manon, waarmee ik de laatste anderhalve maand van mijn reis zal doorbrengen. Dat belooft nog een mooi avontuur te worden in Brazilië.