Iguazu, Bonito & Pantanal

In de eerste week van juli hebben Manon en ik de beroemde Iguazu watervallen bezocht, de grootste watervallen ter wereld. Doordat de watervallen Brazilië en Argentinië van elkaar scheiden is dit natuurfenomeen vanaf twee kanten te bezoeken. Na van andere backpackers veel adviezen te hebben gekregen over welke kant we zouden moeten bezoeken besloten we ze gewoon allebei te doen. We begonnen op Argentijns grondgebied, waar een groot nationaal park is rondom de watervallen. Er zijn meerdere wandelroutes in het park, waarmee je je een volledige dag kan vermaken. We begonnen op een route vanaf waar je de watervallen van de onderkant kon bekijken. De immens grote massa water die tientallen meters naar beneden valt maakte enorm veel indruk. Er was ook de mogelijkheid om met een bootje naar de voet van de waterval te varen, dus natuurlijk besloten wij dit te doen. Met onze poncho's (mijne in feloranje, waardoor ik er een beetje uitzag als Kenny van Southpark) aan gingen Manon en ik dus vol verwachting in de boot zitten die ons dichtbij de watervallen zou brengen. Vanaf het bootje kon je nog beter zien hoe belachelijk groot de watervallen zijn. Met enorm veel geweld klapt het water van boven telkens op het rivieroppervlak, waardoor we werkelijk in een soort tsunami belandden naarmate het bootje dichterbij kwam. Toen we op het verste punt kwamen was het onmogelijk om je ogen nog open te houden door al het water wat in je gezicht spetterde. Door dit boottochtje kregen we dan ook een nog iets beter beeld van de kracht van dit natuurverschijnsel. Dat was nog eens wat anders dan de piranha's bij de Efteling. Zeiknat, maar vol goede moed gingen we daarna verder om de watervallen ook van de bovenkant te kunnen bekijken. Zo waar bleek het hierboven nóg mooier te zijn. Op het uiterste uitkijkpunt kwamen alle watervallen in een bocht bij elkaar, wat het een adembenemend schouwspel maakte. Vanaf de constructie in het park stond je slechts een halve meter van het spektakel af. Ik vond het geweldig om het water op zijn weg naar beneden met mijn ogen te volgen, terwijl de waterdruppels op en neer dansten. Elke waterval was anders, en allemaal continu in beweging. Op die plek had ik echt uren kunnen blijven en simpelweg vol bewondering in het water kunnen staren.

Dat deden we echter niet, want we hadden het plan om om 5 uur in Argentinië te zijn. Zoals ik al in eerdere reisverslagen heb vermeld was de Copa America bezig ten tijde van ons verblijf in Brazilië. Die dag dat we naar Iguazu zijn gegaan, 4 juli om 5 uur, stond de finale op het programma: gastland Chili nam het op tegen Argentinië. Dat leek ons wel een goede reden om voor één nachtje de oversteek naar de zuiderburen van Brazilië te maken, zodat we ons samen met een paar Argentijnse amigo's druk konden maken over wie er gewisseld moest worden, wie een gele kaart verdiende en wie had moeten scoren. De ingrediënten waren aanwezig om er een onvergetelijke avond van te maken, maar helaas waren de Argentijnen bij het nemen van strafschoppen iets minder in vorm dan ze een jaar eerder waren op het WK in Brazilië. Ze verloren, en dus geen feest. Voor de meeste Argentijnen althans. Wij hebben er alsnog een erg leuke avond van gemaakt, al was het natuurlijk leuker geweest als de hele stad in feeststemming was geweest.

De dag erna hebben we de Braziliaanse zijde van de Iguazu watervallen bezocht. Aan deze kant waren er niet drie, maar één trail waarop je langs de watervallen kon lopen. Het was dus een stuk kleiner en je had er ook maar een paar uurtjes voor nodig, wat wel goed uitkwam na ons nachtelijke avontuur over de grens. Aan de Argentijnse kant was iets meer variëteit, maar ook in Brazilië waren de watervallen erg mooi. Wat wel heel erg tof was, was dat er een constructie in het water is gebouwd waardoor je midden tussen de watervallen kan staan. Als je daar staat voel je je ineens enorm klein tussen de gigantische rotsen die miljoenen liters wat er per dag naar beneden smijten. Heel erg vet dus allemaal.

Vervolgens gingen we naar Bonito, een stadje in het zuidwesten van Brazilië dat vooral bekend staat om het kristalheldere water in de omgeving. Manon en ik gingen dan ook naar de Aguas Naturales, waar we tussen de visjes konden zwemmen. We begonnen bij het beginpunt van een rivier, waar het water dat al jaren onder het aardoppervlak circuleert voor het eerst naar boven komt. Logischerwijs is dit dus het meest zuivere water dat je je maar kan voorstellen. Het water is zo helder dat je onder water tot 60 meter ver kan kijken. Vanaf het bruggetje waar we over liepen kon je al zien dat er enorm veel vissen in het water zwommen, maar de echte schok kwam pas toen we met ons snorkelmateriaal het water in gingen. Het moment dat ik onder water kwam leek het alsof ik een totaal andere wereld betrad. Overal om ons heen zwommen vissen in verschillende kleuren, op de bodem waren allerlei mooie planten en slakkenhuizen en je zag de plekken waar het zand in een soort draaikolk bewoog omdat het water daar de grond uit kwam. De vissen waren ook voor niemand bang, waardoor je echt midden in een school vissen kon zwemmen en ze zelfs aan kon raken. Af en toe was het leuk om één vis uit te kiezen en die een tijdje te volgen om te kijken hoe hij in alle rust zijn blaadjes van de planten op de bodem aan het verzamelen was. Het bizarre was om soms met je duikbril half onder water en half boven water rond te zwemmen. Dan besefte je je pas echt hoe anders de wereld onder het wateroppervlak er uit ziet. Boven water keek je dan naar een saai stilstaand bosje langs het water, terwijl er onder water honderden vissen op en neer aan het zwemmen waren. Van het begin van de rivier zwommen we een klein uurtje met de rivier mee naar een volgend platform, waar we weer het water uit moesten en naar het startpunt moesten lopen. Onderweg kwamen we alvast wat voorproefjes voor in de jungle tegen. Zo zagen we drie kaaimannen van formaat, wat aapjes en een paar wilde zwijntjes.

De echte jungletocht begonnen we echter de volgende dag pas aan. Met een busje werden we nog 4 uur vanaf Bonito de jungle ingebracht, waar we zouden beginnen aan een vierdaagse jungle tocht door de Pantanal. Dit gebied is door een meer bescheiden omvang wat minder bekend dan de Amazone, maar wordt in Brazilië vaak als mooier ingeschat. Het scheen in de Pantanal in ieder geval eenvoudiger te zijn om wilde dieren te spotten. De man van de agency deed er alles aan om ons te overtuigen om een lodge als uitvalsbasis te nemen, waarbij we konden rekenen op prima bedden, een bar, een pooltafel en zelfs wifi. Het leek ons echter dat dit de hele sfeer van de jungle teniet zou doen, dus hebben wij ervoor gekozen om op een klein campingplekje in een hangmat te slapen zonder gebruik te mogen maken van de luxe faciliteiten. Ik kon me van mijn tocht door de Amazone in Peru herinneren dat juist de afwezigheid van luxeproducten enorm bijdroeg aan de ervaring. Inmiddels hadden we ook een Nederlands stelletje waarmee we een erg gezellige avond in Bonito hadden beleefd overtuigd om voor dezelfde jungle tour te kiezen, dus die gingen met ons mee. Bovendien had ik weer een nieuwe jungle hoed uitgezocht, dus we waren er helemaal klaar voor.

Onderweg naar de camping werden we al verwelkomd door papegaaien, toekans, gieren en miljoenen vliegjes en muggen. Eenmaal aangekomen bij de campingplek bleek dit een prima locatie te zijn, met een keukentje waar elke dag voor ons werd gekookt, grote eettafels en een kleine bar waar je water en bier kon kopen. Top dus, al had het van mij zelfs nog wel iets primitiever gemogen. De kleine camping was gelegen aan een riviertje waar we direct al meerdere kaaimannen in en aan het water zagen liggen. Tot onze grote verbazing deelde een werknemer van de camping mee dat we hier prima konden zwemmen. Na wat aarzelen konden we ons natuurlijk niet laten kennen en doken we het water in. Hoewel deze kaaimannen geen vleeseters waren was het toch een rare gewaarwording, helemaal omdat het water zo bruin was dat je niks kon zien zwemmen. Soms zag je een krokodil op een paar meter afstand liggen en het volgende moment dook hij onder water... Een beetje creepy was het wel. Na weer te zijn opgedroogd gingen we aan het water zitten en keken we naar de prachtige zonsondergang, terwijl we ondertussen de krokodillen in het water konden zien zwemmen en vleermuizen en vuurvliegjes boven het water zagen vliegen. Even een mooi geluksmomentje om ons Braziliaanse jungle-avontuur in te luiden. Na 's avonds nog een potje te kaarten met onze nieuwe Nederlandse amigo's terwijl er wat vossen om het campingterrein heen banjerden en een mooie avondwandeling onder een prachtige sterrenhemel konden we vol verwachting gaan slapen en uitkijken naar de tweede dag. Daar zou de jungletour namelijk pas echt beginnen.

De volgende ochtend stonden we extra vroeg op, zodat we de zonsopgang konden zien. Na een klein uurtje naar de lucht te staan staren die steeds meer oranje en roze werd gingen we even ontbijten, waarna we begonnen aan een boottochtje waarbij we gingen proberen piranha's te vangen. Lekker in het zonnetje dobberden we een beetje rond in het bootje, met kleine stukjes rund als aas aan onze hengels van bamboe. Na een paar mislukte pogingen was Manon de eerste die een piranha uit het water tevoorschijn toverde, waarna ook bij de rest van het gezelschap (waaronder ik) wat vissies ving. Het was echt een heerlijke ochtend op het water, waarbij we een zeer uitgebreide lunch bij elkaar hadden verzameld. De visjes waren ook echt heerlijk, maar helaas moet ik nederig toegeven dat Manon de strijd om de award voor beste piranhavisser van Nederland in ontvangst mocht nemen: 3-2.
Na onze lunch hadden we even de tijd om een middagdutje in een hangmat te doen, waarna we weer op pad gingen. Te paard dit keer. Met een groepje van 7 gingen we samen met onze gids en een oude Braziliaanse boer die volgens mij de eigenaar was van de paarden over het land rijden. We begonnen rustig op looptempo, met af en toe een klein drafje. De groene bosjes en vlakten waren wel leuk om door heen te rijden, maar echt wilde dieren kwamen we niet tegen. Na een tijdje begon het landschap wel een beetje eentonig te worden en waren we wel toe aan een nieuwe uitdaging, wat onze gids erg goed aanvoelde. Vanaf een bepaald punt werd het pad wat breder en spoorde de gids ons aan om zo hard te gaan als we zelf wilden. Van de Braziliaanse paardeneigenaar mochten we echter niet harder dan ons drafje, maar deze amigo sprak geen woord Engels. Het mooie was dan ook dat onze gids ons in het Engels aan het aanmoedigen was om niet naar de oudere man te luisteren en hem gewoon in te halen als we wilden. De eigenaar hield ons echter fysiek tegen als we dat probeerden. De nieuwe plan de campagne was dan ook om met je paard eventjes achter te blijven om vervolgens vol in galop de groep in te halen. Op deze manier zag de oudere man dit meestal niet aankomen. Ik had slechts één keer eerder op een paard gezeten (en dat ging redelijk langzaam), dus het was wel erg vet om af en toe gewoon even op volle snelheid met het paardje vooruit te knallen. De oude Braziliaan was geloof ik iets minder blij met ons, maar dat namen we maar voor lief.
Toen we terugkwamen en het een beetje begon te schemeren gingen we vrijwel direct door om met een grote jeep wat verder de natuur in te gaan om nachtdieren te zien. Bij verscheidene meertjes zagen we weer tientallen krokodillenogen fonkelen in het licht van de schijnwerper die de gids mee had. Verder kwamen we een ratelslang tegen en een aantal capivara's tegen die aan een oevertje aan het chillen waren. Een capivara is een soort behoorlijk uit de kluiten gewassen cavia, die ook nog eens kan zwemmen. Tot heel veel meer kwamen we die dag echter niet, dus het was nog even afwachten wanneer we wat meer dieren zouden gaan zien.

In de ochtend van de derde dag gingen we met onze gids op pad om in de bosjes wat dieren te vinden. Uiteindelijk zagen we wederom veel kaaimannen, een paar aapjes, blauwe papegaaien, toekans, enorme ooievaars, otters en wederom capivara's. Op blote voeten banjerden we in de hitte door de modder en plasjes (waar ook bloedzuigers in zaten) en door de bossen, waardoor we 's middags vies en bezweet terugkwamen bij de camping. In de middag gingen we weer met de boot op pad. Dit keer niet om piranha te vissen, maar om zoveel mogelijk dieren te spotten. Ook tijdens de boottocht waren er wat vogels en een paar aapjes in de bomen te zien. Heel veel nieuwe dieren zijn we echter niet tegengekomen, maar het was wel een erg chill middagje in het zonnetje op de boot. 's Avonds speelden we nog een voetbalwedstrijd, waarna iedereen zich rondom een kampvuur verzamelde om bier en caipirinha te drinken.

Op de laatste ochtend moesten we er al om half 6 uit om nog één laatste safaritocht te maken, maar helaas kwamen we vrijwel niks interessants tegen. Uiteindelijk bleek het gebied in de Pantanal waar we vier dagen verbleven iets minder jungle te zijn dan we hadden gehoopt. We hadden het wat dichter bebost verwacht en iets meer afgezonderd van de bewoonde wereld. Ook het aantal verschillende dieren dat we zijn tegengekomen viel een klein beetje tegen, maar desondanks hebben we er een erg leuke tijd gehad. Het programma was behoorlijk gevarieerd, we hadden een goeie gids en we hebben er leuke mensen ontmoet. We zijn er in ieder geval even vier dagen in een mooi natuurgebied lekker tussenuit geweest, met heerlijk weer en leuke activiteiten.

Morgen vliegen we naar Salvador de Bahia, wat een stuk noordelijker ligt dan waar we tot zover geweest zijn. Vanaf hier maken we de laatste twee weken langzaam onze weg terug naar Rio, waar we onze vlucht naar Nederland moeten nemen. Het einde van de reis begint nu toch wel erg dichtbij te komen.