Machu Pichu en La Paz

Nadat we vanuit de jungle weer in de bewoonde wereld waren zijn we teruggegaan naar het beginpunt van de reis: Cusco. Er moest immers nog een flinke tocht richting Machu Pichu worden gedaan, die was blijven staan door de blessure aan mijn voet. Na nog even verrassend goed koningsnacht te hebben gevierd in Cusco vertrokken Elsa, Iris (2 huisgenootjes van Jan in Cusco), Jan en ik diep in de nacht om te beginnen aan de vierdaagse Salkantay trek. Normaal gesproken doe je dit met een agency, waarbij slaapplekken en eten voor je geregeld wordt. Maar omdat wij natuurlijk gierige Hollanders zijn en zin hadden in wat meer avontuur besloten we deze tocht met zware backpacks en eigen tenten onafhankelijk van een agency te doen.
Met onze tassen vol met oplosbaar voedsel en sublimes (behoorlijk verslavende chocola) begonnen we de eerste dag in de bergen aan onze tocht. Een paar uur lang bleven we maar hoger en hoger klimmen, langs de in de regio bekende Salkantay berg. Naarmate we hoger kwamen merkten we dat we steeds meer in de wolken aan het lopen waren, waardoor het behoorlijk koud, nat en mistig werd. Uiteindelijk bereikten we de top op 4600 meter hoogte, maar de mist was inmiddels al zo dik geworden dat we amper 2 meter vooruit konden kijken. Na de zware klim mochten we echter gaan afdalen, waardoor het langzaam maar zeker weer een stuk aangenamer werd om te lopen. Uiteindelijk kwamen we aan in een prachtige vallei, waar dan eindelijk het zonnetje doorbrak. Ineens konden we dus ook de Salkantay met zijn indrukwekkende sneeuwtoppen zien. Door de vallei stroomde een riviertje, wat de plek in combinatie met de bergen, de mist en de zon echt belachelijk mooi maakte. Na even te hebben genoten van dit uitzicht besloten we dat we die dag geen betere plek zouden gaan vinden om onze tentjes op te zetten, dus hebben we onze tentjes direct aan de rivier geplaatst. Na een knus avondmaal rondom ons primitieve kookstelletje konden we dan beginnen aan de koude nacht. De kou bleek echter niet het grootste probleem die nacht. Het tweepersoons tentje dat Jan en ik hadden gekocht bleek voor 2 kleine Peruanen bedoeld, waardoor we onze benen niet eens konden strekken in de tent. Weer een goeie Peruaanse miskoop dus.
De volgende ochtend lieten we de hoogste bergen achter ons en kwamen we via een soort moerasachtig landschap steeds meer in een subtropisch klimaat. Ook hier was het landschap prachtig en doodden we de tijd tijdens het wandelen met filosofische en minder filosofische gesprekken over tijd, ruimte en Yolanthe. Na een erg lange dag wandelen merkten we dat we al een tijdje aan de verkeerde kant van de rivier liepen en dus naar een brug moesten zoeken. Die vonden we, maar het was niet precies waar we op gehoopt hadden. We troffen een erg gammel uitziend bruggetje over de wilde rivier aan, waarvan we niet wisten of hij überhaupt nog in gebruik was. Maar omdat we ongeveer 5 uur van het volgende dorpje af waren zat er niks anders op dan het te proberen. Gelukkig viel het allemaal mee en werden we aan de overkant verwelkomd op de boerderij van een Peruaans gezin, waar we onze tent konden opzetten. Tussen de honden, hanen, kalkoenen, cavia's en biggetjes konden we die avond na een paar potjes kaarten ons tentje weer opzoeken.
Op de derde dag gingen we verder waar we de vorige dag waren gebleven: het oversteken van gammel uitziende bruggetjes en paden die door sandslides moeilijk begaanbaar waren, maar dat was juist wel lekker avontuurlijk. Gelukkig hadden we de derde dag ook nieuw gezelschap, in de vorm van Peter de trouwe hond. Hij volgde ons de hele weg lang en een tijdje lang hadden we zelfs een ezel die onze caravaan vergezelde. Halverwege kwamen we aan bij Santa Theresa, een klein dorpje dat bekend staat om haar natuurlijke warmwaterbronnen. Na een paar dagen zweten in dezelfde kleren was het echt een verademing om eventjes te badderen in deze heerlijke warme baden, met alle beboste bergen om ons heen als uitzicht. Hier hebben we dan ook even twee uurtjes kunnen chillen, voordat we verder moesten aan het volgende gedeelte van de tocht naar het laatste dorpje voor Machu Pichu. De tocht duurde nog drie uur, waarbij we langs een treinspoor moesten lopen. Uiteindelijk kwamen we dan in het donker aan in Aguas Caliente, de plek van bestemming. Hier sliepen we een nachtje in een hostel, voordat we de volgende ochtend vroeg dan eindelijk naar de Machu Pichu zouden gaan.
Die ochtend moesten we nog ongeveer anderhalf uur trappen op lopen voordat we dan eindelijk bovenop die verdomde berg waren. Machu Pichu was op zich prachtig, maar het verliest een groot gedeelte van zijn charme door de honderden toeristen die er rondlopen. Op de Machu Pichu namen we een gids die ons de oude Inka-stad liet zien en ons vertelde over het geloof en de gebruiken van de Inka's. Toch waren we niet geheel tevreden over de gids, omdat hij op veel van onze vragen niet echt bevredigende antwoorden kon geven. Om nog even goed gebruik te maken van de energie van de berg en ons over te geven aan de Inka-spiritualiteit hebben we ter plekke nog een mediteersessie gedaan onder leiding van Sjamaan Jan. Al met al was de Machu Pichu erg mooi, maar misschien was de tocht erheen nog wel indrukwekkender.

Na weer in Cusco terug te zijn gekomen na onze wandeltocht zijn Jan en ik redelijk snel vertrokken naar La Paz, waarmee we het hoofdstuk Peru dus hebben afgesloten. Op de grens bij Bolivia was er nog een hoop gedoe, maar uiteindelijk kregen we gewoon de Boliviaanse paspoortstempel en konden we verder naar La Paz. We hadden van een aantal andere mensen gehoord dat La Paz een lelijke en troosteloze stad was, waar je niet langer dan 2 of 3 dagen moet blijven. Onze ervaring was echter totaal anders. Toen we op de eerste avond in La Paz de stad te voet aan het verkennen waren merkten we dat er op elke hoek van de straat wel iets te doen was en dat Bolivianen erg aardig en gastvrij waren. Na een tijdje lopen kwamen we zelfs bij een pleintje waar tientallen jongeren zich hadden verzameld om te dansen. Erg levendig, zou ik zo zeggen.
Op een erg geslaagde stapavond in La Paz kwamen we rond een uur of 7 de kroeg uitgelopen, toen we zagen dat we naast een voetbalstadion stonden waar een immens lange rij bij stond. Het bleek zo te zijn dat die avond de Clásico van La Paz op het programma stond. The Strongest tegen Boliviar zijn allebei teams uit La Paz die in de eerste divisie van Bolivia spelen. Wat het extra bijzonder maakte was dat Boliviar kampioen kon worden als ze zouden winnen. Dat zou natuurlijk een groot feest in de stad betekenen, dus besloten we om direct in de rij te gaan staan en 3,5(!) uur te wachten tot we kaartjes konden kopen voor de wedstrijd. Het gevolg was dat we uiteindelijk doodmoe om 11u (met kaartjes) ons bedje konden inkruipen, een paar uurtjes konden slapen en konden opstaan om naar de wedstrijd te gaan. Op de weg erheen hebben we nog even als echte Boliviar-fans een shirtje en sjaal van de club gekocht, maar helaas mocht het niet baten. 'We' verloren met 1-0, waardoor het kampioenschap nog even op zich moet laten wachten. Beide teams waren van het niveau dat wij met Orion 10 ook in de zevende klasse tegenkomen, maar de sfeer in het stadion was wel echt heel goed. Jammer dat ze geen kampioen werden, maar toch een leuke ervaring.

Morgen vertrekken we naar Coroico, waarna we via Potosi langzaam verdergaan naar de zoutvlakten in Uyuni en de woestijn waar we doorheen gaan om in Chili te komen.